سخنم را با شعر می گویم(شنبه 86 آبان 26 ساعت 8:45 عصر )

یکی از دوستان میگفت شعر مذهبی یا عرفانی  بنویس . ما هم گفتیم چشم
این شعر ها رو  خیلی دوست دارم . امیدوارم به دل شما هم بشینه

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟

از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

نه به خود آمدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

.....................................................

از احوالم نمی جویی      نگاهم را نمی بینی

زاشکم بی خبر ماندی     و آهم را نمی بینی

سخن ها خفته در چشمم     نگاهم صد زبان دارد

سیه چشما مگر             طرز نگاهم را نمی بینی؟

سیه مژگان من             موی سپیدم را نگاهی کن

سپید اندام من            روز سیاهم را نمی بینی ؟

پریشانم                      دل مرگ آشیانم را نمیجویی

پشیمانم                    نگاه عذر خواهم را نمی بینی ؟

گناهم چیست ؟          جز عشق تو؟       روی از من چه می پوشی؟

مگر ای ماه                    چشم بی گناهم را نمی بینی؟
 

(یا مهدی ادرکنی)

...................................................

مانده ام با غم هجران نگارم . چه کنم ؟

 
عمر بگذشت و ندیدم رخ یارم . چه کنم ؟

.......................................................

یا رب بگشا گره ز کار من زار

رحمی که زعقل عاجزم در همه کار

جز درگه تو کی بودم درگاهی

محروم ز این درم نکن یا غفار